Recensie 2020

Is het een kopie van de legendarische Didi the Devil, de duivel met de drietand uit de Tour de France?
Nee, zeker niet, want onze Trophy-duivel heeft een heel eigen geschiedenis!

Het was in het jaar 2000, toen de 54-jarige Bernd Zörlein, hobbyfietser uit Vöhringen bij Neu-Ulm, volledig aan het einde van zijn krachten, vlak na de zware draagpassage langs de Strähnhag vóór de afdaling naar de Rossalm door een TV-ploeg gevraagd werd naar zijn ervaringen. Terwijl hij tot zijn enkels in de drassige veengrond stond, stamelde hij tegen de reporter: "Het is de hel!” En toen hij besefte dat hij nog meer dan 65 km voor de boeg had, corrigeerde hij zichzelf en zei: “Nee, het is de hel en terug!".

Met die uitspraak vertaalde hij kort en krachtig wat vele compleet uitgewoonde deelnemers aan de duivels lange afstand voelen als de hemelse finish nog zo ver weg lijkt. En zo werden de woorden "Einmal Hölle und zurück" een treffend synoniem voor het bijna onverdraagbare, duivelse lijden op de Extreme-afstand.

Destijds kwam in dezelfde race Thomas Gschwandtner, een keramiekkunstenaar uit Hallstatt, bijna anderhalf uur na Bernd Zörlein als voorlaatste over de finish. Reeds twee jaar eerder bij de allereerste Trophy in 1998, had hij geprobeerd de lange afstand te finishen, maar helaas sloeg de tijdslimiet genadeloos toe. Ook in het jaar daarna behoorde hij, zoals zo velen, tot de uitvallers.

Maar Thomas is een vechter. Nederlagen maken hem nog sterker. Zijn passie is 'gestoorde sporten' bedrijven. Ze trekken hem op een magische manier aan. Bij de extreem zware Ironman in Klagenfurt deed hij reeds vijfmaal succesvol mee, aan de krachtverslindende Hallstätter Schwimm-Marathon over tien kilometer heeft hij meerdere malen deelgenomen. En de compleet gestoorde Tough Guy Race, een jaarlijkse hindernisrace in Engeland, telt al jaren tot zijn sportieve repertoire.

Thomas kent de met endorfine geladen geluksmomenten in het leven van een taaie sporter en hij weet precies, welke hoogte- en dieptepunten een fietser doormaakt tijdens de Salzkammergut Trophy. Hij is echter niet alleen een staalharde sporter, hij is ook een extreem creatief mens. 

In 2009 had Thomas een bijzondere inval. Toen hij door het Trophy organisatieteam gevraagd werd om de ereprijzen voor de Extreme-afstand te maken, creëerde hij een symbolische trofee in de vorm van een rode duivel op een mountainbike.
 „De Salzkammergut Trophy is gewoon iets wilds - daar zou een engel gewoon niet passen. Degene die 'Einmal Hölle und zurück' wint, kan alleen maar duivels snel onderweg zijn geweest“, aldus Thomas over zijn kunstzinnige schepping.

In 2017 heeft Thomas zijn erebokaal pas echt werkelijk tot leven gebracht. „Ik verkleed me graag en voor gekke acties ben ik altijd in“, zegt hij met een dikke grijns op z'n gezicht.

"Het organisatieteam van de Trophy wilde voor het 20-jarig jubileum een 'Helse toegangspoort' bij de startnummeruitgifte en had mij gevraagd dat idee vorm te geven. Ik had toen daarnaast nog het idee dat ik als duivel verkleed de deelnemers langs het parkoers zou begeleiden en motiveren. De organisatoren wisten niets van mijn plannen en waren tamelijk verrast toen ik als duivel met een drietand bij de start stond."
Het idee sloeg in als een bom. Waar Thomas opduikt, breekt de hel los. Thomas zorgt niet alleen voor duivelse aandacht en plezier, hij is een ook zeer precies mannetje. Wat hij doet, doet hij goed en dus begint zijn werkdag als 'Trophy-duivel' al om drie uur in de morgen. Of nog beter gezegd, de avond ervoor: „De rode basiskleur smeer ik al een dag van tevoren op mijn lijf, zodat ik op de wedstrijddag sneller klaar ben met verkleden“, verklaart de kunstenaar. Zijn grotendeels uit leer bestaande kostuum heeft hij zelf ontworpen en gemaakt.

Precies om vijf uur 's morgens stookt hij de eerste Trophy-deelnemers aan de start op. Daarna duikt hij onverwachts op. Je kunt hem op de meest uiteenlopende plekken langs het parkoers tegenkomen waarbij hij dit jaar tussendoor zelfs aan een klimtouw hing bij de Ewigen Wand.

Als de laatste deelnemers aan de finish komen, is de duivels zware dag voor Thomas nog niet voorbij. Voor hem is het vanzelfsprekend dat hij ook de bij huldigingen aanwezig is. En dat kan zo gemiddeld nog wel eens even duren, zegt hij met een knipoog; „Het is al voorgekomen dat ik bij de Salzkammergut Trophy 24 uur achter elkaar in touw ben geweest. Dat was dan mijn persoonlijke marathon voor die dag ...“